Lekarze korzystają często z dostępu otwartego, który daje wiele możliwości manipulacji i umożliwia łatwiejsze dojście do struktur nosa. Po nacięciu skóry zostaje ona oddzielona od struktury chrzęstno-kostnej, dając możliwość kształtowania tego narządu według przyjętych założeń. Po ukształtowaniu chrząstki i kości skóra wraca na swoje miejsce, na nowy szkielet nosa.
Metoda zamknięta rynoplastyki jest trudniejsza i wymaga większego doświadczenia w trójwymiarowej strukturze anatomii szkieletu chrzęstno-kostnego nosa. Zmniejsza jednakże ryzyko wystąpienia obrzęku, nie pozostawia po sobie blizn, jednocześnie oferuje pełne możliwości wymodelowania upragnionego naturalnego kształtu nosa.
Nacięcia operacyjne po wykonanym zabiegu zszywane są cienkimi nićmi chirurgicznymi. Część z nich jest wchłaniana, a szwy zostawione na skórze ściągane są po około tygodniu od ich założenia.
Metodą liposukcji, która w ostatnim czasie uznawana jest za jedną z najbardziej skutecznych i bezpiecznych, jest liposukcja nutacyjna N.I.L. – nutacyjne infradźwiękowe rzeźbienie tkanki tłuszczowej. Nutracyjny ruch kaniuli w 3 kierunkach sprawia, że chirurg nie musi mocno naciskać na kaniulę w celu pozyskania materiału.
Stereotypowo, wiele cech osobowości jest przypisywanych osobie z określonym kształtem czy wielkością nosa, a percepcja została uwieńczona w dziełach literackich i dziełach sztuki poprzez barwne opisy postaci literackich lub ponadczasowe, karykaturalne ryciny. W XV wieku sam Leonardo da Vinci zajmował się analizą idealnej długości nosa na przykładzie człowieka witruwiańskiego i wyznaczył jego właściwe proporcje jako 1/3 wysokości twarzy. Współcześnie uznajemy, że nie ma jednego, perfekcyjnego wzorca tego narządu. Jego anatomia jest niezwykle różnorodna, tak jak odmienne są nasze charaktery i kształty twarzy. Jednak właściwe proporcje i odległości pomiędzy poszczególnymi elementami twarzy, w tym także nosa, sprawiają, że buzia jest postrzegana jako atrakcyjna. Podstawową kwestią nie są więc ścisłe zależności pomiędzy antropometrycznymi cechami nosa, a harmonia nosa z resztą twarzy. Z tego względu plastyka nosa jest ogromnym wyzwaniem dla lekarzy. Przy planowaniu zabiegu bierze się pod uwagę zmianę kształtu i proporcji nosa, poprawę jego funkcjonalności, ale także całościowe dopasowanie nosa do pozostałych elementów twarzy. Cała procedura wymaga od chirurga plastyka doświadczenia anatomicznego w kompleksowych operacjach rekonstrukcyjnych nosa, precyzji i wyobraźni połączonej z umiejętnością myślenia przestrzennego i talentem rzeźbiarstwa.
Zniekształcenia nosa mogą mieć charakter wrodzony wynikający z uwarunkowań genetycznych lub urazów wewnątrzmacicznych. Mogą mieć również charakter nabyty: po urazach, wypadkach, przebytych chorobach, czy zapaleniach. Są też wskazania wyłącznie natury estetycznej.
Plastyka nosa (rynoplastyka, inaczej całkowita korekta nosa, CKN) polega na modyfikacji zniekształceń nosa zewnętrznego, czyli zajmuje się niwelowaniem niedoskonałości nosów garbatych, długich, szerokich oraz tych nadmiernie wydatnych (gdy długość i szerokość są prawidłowe), całą gamą korekcji końca nosa, plastyki skrzywionej przegrody. W zależności od pożądanego kształtu nosa, korekcji poddawana jest jego część chrzęstna bądź kostna. Jeśli Pacjent ma problemy z oddychaniem lub jego narząd jest niedrożny, wykonywana jest korekcja skrzywionej przegrody lub korekcja przerośniętych małżowin przynosowych. Wskazania funkcjonalne mogą być kluczem do również do korekcji zniekształceń nosa zewnętrznego.
Po rynoplastyce nos nabiera wymarzonego kształtu, wielkości i oczywiście zyskuje lub utrzymuje prawidłową funkcję. Staje się integralną częścią twarzy, która zyskuje harmonię i piękno!
Przygotowanie do zabiegu
Pacjenci planujący lub oczekujący na zabieg proszeni są o zapoznanie się z „Przewodnikiem dla Pacjenta – przygotowanie do zabiegu”, który dostępny jest w sekcji INFORMACJE.
Zalecenia po plastyce nosa
Jeśli rynoplastyka była wykonywana w znieczuleniu ogólnym, Pacjent pozostaje jeden lub dwa dni w klinice.
Przez pierwsze 48 h od zabiegu Pacjenci powinni stosować okłady chłodzące w okolicach oczu, które zmniejszą obrzęk i zasinienia pooperacyjne. Głowy nie należy opuszczać poniżej poziomu serca. W pozycji leżącej zaleca się układanie jej na co najmniej dwóch poduszkach.
W celu oczyszczenia nosa zaleca się stosowanie kropli Sulfarinol 3 x dziennie i wody morskiej w sprayu.
Zabronione jest moczenie i uciskanie szyny termoplastycznej na nosie. Opatrunek musi być suchy.
Przez tydzień po zabiegu Pacjenci powinni ograniczyć mimikę twarzy, także uśmiechanie się.
Twarz należy myć bardzo ostrożnie z ominięciem okolic nosa, bez dotykania opatrunku, który zakładany jest na około 10 dni i usunięty może być tylko w klinice. Po jego zdjęciu nos może być umyty łagodnym mydłem, można zastosować także delikatny krem i makijaż. Zęby mogą być myte wyłącznie miękką szczoteczką.
Pacjent może przyjmować leki tylko uzgodnione z lekarzem. W czasie korzystania z silnych leków przeciwbólowych zabrania się prowadzenia samochodu. Nie wolno także stosować aspiryny oraz innych leków powodujących zaburzenia krzepliwości krwi, a przez 3 tygodnie nie wolno pić alkoholu. Zalecane jest stosowanie diety lekkostrawnej, bez produktów wymagających długiego żucia i sporego otwierana buzi.
Pacjenci powinni unikać ubrań wkładanych przez głowę.
Przez 6 tygodni zabronione jest noszenie zarówno okularów korekcyjnych, jak i przeciwsłonecznych. Soczewki kontaktowe można założyć 2-3 dni po operacji. Przez 6 tygodni nie należy pływać i intensywnie ćwiczyć.
Przez 3 miesiące obowiązuje zakaz korzystania z solarium, sauny i opalania się. W czasie przebywania na słońcu zaleca się stosowanie kremów z wysokim filtrem UV. Nos należy wydmuchiwać bardzo ostrożnie. Podczas kichania Pacjenci proszeni są o otworzenie ust.
Po zabiegu Pacjent zobowiązany jest do przyjścia na ustalone z lekarzem wizyty kontrolne.
Plastykę nosa wykonuje się różnymi technikami, które dobierane są w zależności od zakładanego zakresu leczenia. Chirurg plastyk dopasowuje metodę zabiegu optymalnie dla każdego Pacjenta, wybierając spośród technik otwartych i zamkniętych. Operując z dostępu otwartego, tworzy cięcie na skórze nosa znajdującej się pomiędzy otworami nosowymi oraz wewnątrz nosa wzdłuż błony śluzowej. Dostęp zamknięty plastyki nosa jest zapewniony poprzez nacięcie jedynie błony śluzowej znajdującej się wewnątrz przewodów nosowych, bez pozostawienia jakiegokolwiek śladu na skórze twarzy.